تفاوت برنج‌ کشت اول و دوم در مازندران!

در مازندران، به‌ عنوان یکی از قطب‌های اصلی تولید برنج در ایران، دو نوع کشت اصلی برنج انجام می‌شود: کشت اول و کشت دوم (یا راتون). این دو نوع کشت از نظر زمان کاشت، شرایط آب‌وهوایی، کیفیت برنج، میزان برداشت و قیمت تفاوت‌های مهمی دارند که در ادامه به زبان ساده بررسی می‌کنیم.

۱. زمان کاشت و برداشت

• کشت اول:
  این کشت از اوایل فروردین تا اواخر اردیبهشت انجام می‌شود. برداشت آن معمولاً در تیر و مرداد صورت می‌گیرد. این دوره، زمان اصلی و سنتی کشت برنج در مازندران است.

• کشت دوم (راتون):
  پس از برداشت کشت اول، اگر شرایط زمین و آب‌و‌هوا مساعد باشد، ساقه‌های باقیمانده را دوباره آبیاری می‌کنند تا از همان ریشه دوباره خوشه تولید شود. این کشت معمولاً در مرداد و شهریور انجام می‌شود و برداشت آن در مهر یا اوایل آبان است.

۲. کیفیت برنج

• کشت اول:
  به دلیل نور و گرمای مناسب در بهار و تابستان، دانه برنج درشت‌تر، یکدست‌تر و از نظر عطروطعم بسیار مطلوب است. این نوع برنج، کیفیت بالاتری دارد و در بازار محبوب‌تر است.

• کشت دوم:
  کیفیت آن معمولاً کمی پایین‌تر از کشت اول است، زیرا در پاییز، هوا خنک‌تر است و نور خورشید کاهش می‌یابد که روی عطر و قد برنج اثر دارد. البته برخی معتقدند در بعضی مناطق، برنج کشت دوم عطر بیشتری دارد، اما دانه‌ها ریزتر و کمتر یکدست هستند.

۳. میزان تولید

• کشت اول:
  عملکرد مزرعه در این کشت بیشتر است و کشاورز می‌تواند از هر هکتار میزان بیشتری برنج برداشت کند.

• کشت دوم:
  چون از ساقه‌های قبلی استفاده می‌شود و ریشه‌ها توان کافی ندارند، برداشت کمتری دارد. حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد کمتر از کشت اول است.

۴. قیمت در بازار

• برنج کشت اول به دلیل کیفیت بالاتر و عملکرد بیشتر، معمولاً قیمت بالاتری دارد و مشتری بیشتری دارد.

• برنج کشت دوم به دلیل ریزدانه بودن و عملکرد کمتر، قیمت پایین‌تری دارد، اما به دلیل عطری بودن (در برخی ارقام)، طرفداران خاص خود را دارد.

۵. شرایط اقلیمی و ریسک

• کشت اول کم‌ریسک‌تر است، چون در فصل‌های مرطوب و گرم انجام می‌شود.

• کشت دوم به دلیل ریسک بارندگی‌های پاییزی و سرمای زودهنگام، ریسک‌پذیرتر است و همیشه برای همه کشاورزان توصیه نمی‌شود.

جمع‌بندی

اگر بخواهیم خلاصه کنیم:
کشت اول با دانه‌های درشت‌تر، عملکرد بالا و کیفیت بهتر، گزینه اصلی و محبوب بازار است.
کشت دوم، با وجود عملکرد کمتر و ریسک بالاتر، می‌تواند گزینه‌ای برای بهره‌برداری بیشتر از زمین باشد، به‌ویژه برای کشاورزانی که به دنبال افزایش درآمد هستند.

در نهایت، انتخاب بین این دو به هدف کشاورز، شرایط زمین و اقلیم منطقه بستگی دارد.